Je gaat op tijd naar bed. Je zegt vaker ‘nee’. Je neemt rust. Maar toch helpt het niet.
Je bent nog steeds moe. Uitgeput zelfs.
Alsof je lichaam aan het leeglopen is, wat je ook probeert.
En dat is verwarrend. Want je doet toch alles nu ‘goed’? Je neemt meer rust. Je plant inmiddels minder. Je probeert gezond te eten. En toch voel je je elke ochtend alsof je al een halve dag achter de rug hebt.
In mijn praktijk zie ik regelmatig mensen die denken dat ze ‘falen’, terwijl hun lichaam juist iets heel logisch probeert te vertellen.
Chronische vermoeidheid is geen gebrek aan motivatie.
(en ik wil dat je dat echt hoort!!)
Als je altijd moe bent, zelfs als je rust neemt… dan komt op een gegeven moment die innerlijke stem:
“Waarom lukt het me niet meer?”
“Waarom ben ik zo slap?”
“Waarom kan ik niet gewoon normaal functioneren zoals iedereen?”
En daar wil ik even bij stilstaan.
Want die vragen zijn niet alleen pijnlijk, ze zijn ook oneerlijk.
Chronische vermoeidheid is geen luiheid. Geen aanstellerij. Geen karakterfout.
Het is een lichamelijke reactie op langdurige belasting.
Een slim, beschermend mechanisme van je lijf dat zegt: "Ik heb alles gegeven. Het is op.”
Wanneer je weken, maanden of zelfs jaren onder spanning leeft, mentaal, emotioneel of fysiek, gaat je lichaam zich daarop aanpassen. Het schakelt over op ‘doorgaan’. Je stresshormonen zoals cortisol en adrenaline zorgen ervoor dat je blijft functioneren. Dat je opstaat, zorgt, werkt, presteert. Zelfs als je reserves allang op zijn.
En dat werkt.
Totdat het niet meer werkt.
Want wat overbelasting zo verraderlijk maakt, is dat het niet in één klap komt. Het sluipt erin. Je merkt het pas als je al te lang aan het bijtanken bent uit een tank die leeg blijft.
De waarheid is: als je lichaam uitgeput is, kun je nog zó gemotiveerd zijn, maar dan is er simpelweg geen brandstof meer om op te draaien.
Het is dus niet zo dat je geen wilskracht hebt.
Het is niet dat je jezelf niet ‘genoeg ertoe zet’.
Het is niet dat je te weinig discipline hebt.
💬 Het is dat je lichaam letterlijk aan de rem trekt om je te beschermen. En dat doet het niet uit zwakte, maar uit wijsheid.
Ik zie je. En je bent niet alleen.
In mijn praktijk spreek ik vaak mensen die pas hulp durven vragen als ze al héél ver zijn gegaan. Mensen die jarenlang alle signalen hebben genegeerd, uit verantwoordelijkheidsgevoel. Die ondanks alles toch ‘nog even doorgingen’. En die zich nu schuldig voelen dat het niet meer lukt.
Misschien herken je dat ook.
Daarom wil ik je echt op het hart drukken:
🧠 Je bent niet zwak.
🧠 Je bent niet lui.
🧠 Je bent niet mislukt.
Je lichaam heeft z’n best gedaan om jou in beweging te houden. Nu vraagt het om iets anders: rust, herstel en ondersteuning. Geen oordeel, maar aandacht. Geen pushen, maar vertragen.
En daarin ligt geen falen, maar het begin van herstel.
Je hoeft het niet allemaal vandaag op te lossen. Je hoeft zelfs niet te weten wat de volgende stap is. Soms is het al genoeg om te erkennen: ik ben moe, en daar is een reden voor.
Het is geen gebrek aan inzet. Geen tekort aan kracht.
Het is een lichaam dat roept om rust, voeding, ritme, en vooral: erkenning.
En als je daar begeleiding bij kunt gebruiken…
Als orthomoleculair therapeut in opleiding en afgestudeerd hormoontherapeut help ik je graag onderzoeken waar jouw vermoeidheid vandaan komt. Op een manier die bij jou past, zonder oordeel, zonder haast.
We kijken samen naar je voeding, je ritme, je stressbelasting én je herstelvermogen.
Niet om er nóg iets bij te doen, maar om je systeem juist stap voor stap te ontlasten.
Zodat je lijf niet langer hoeft te schreeuwen om aandacht, maar langzaam weer kan gaan fluisteren van herstel.
💬 Herken je jezelf in dit verhaal?
Contact mij helemaal vrijblijvend. Ik lees met aandacht, en laat je weten wat ik voor je kan betekenen.
🔗 Ben je benieuwd wie ik ben en waarom juist dit onderwerp me zo raakt?
Je leest mijn persoonlijke verhaal hier op mijn website, misschien herken je er iets van jezelf in.
Reactie plaatsen
Reacties